Elektriczka to nie jest
najszybszy środek transportu. Droga Baranowicze – Mińsk zajmuje nam ponad trzy
godziny. Wysiadamy na stacji Instytut Kultury. Michał nie ma wiele czasu, więc
odbywamy szybki spacer na plac Niepodległości, gdzie w bliskiej odległości od
siebie stoją pomniki Lenina, św. Jerzego oraz św. Jana Pawła II.
 |
| Mińsk żyje mistrzostwami |
Ciekawostką
jest to, że pod placem mieści się kilkupoziomowa galeria handlowa Stolica.
Odwiedzamy także kościół św. św. Szymona i Heleny. Kilka zdjęć z papieżami i
trzeba poszukać miejsca, gdzie zjemy. Zbliża się 15. A na halę trzeba jechać z
prospektu Niepodległości około 30 minut. Po nieudanej próbie wejścia do kilku
knajp wreszcie coś znajdujemy. Ja raczę się kaszą i kotletem z serem, jajkiem,
śliwką, majonezem i pewnie tylko kucharz wie czym jeszcze. Do tego chłodnik.
Udaje nam się załapać na menu obiadowe, więc cena, mimo stolicy, nie jest
wysoka. Kasza napełnia brzuch, pierwszy raz czuję się w miarę syty po posiłku w
knajpie. Po szybkim obiedzie ruszamy prospektem Niepodległości. To jest
socrealizm pełną gębą. Nie dziwi mnie wcale, że Białoruś zgłosiła zabudowę
prospektu do wpisania na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i
Przyrodniczego UNESCO jako przykład zabudowy tzw. stalinowskiego empire’u.
Warszawski plac Konstytucji do potęgi dziesiątej. Ogromna, jednolita arteria z
monumentalną zabudową. Budynki Poczty Głównej czy Głównej siedziby białoruskiego
KGB robią wrażenie. Wszystko okraszone pomnikiem Dzierżyńskiego, cyrkiem,
parkami i zwieńczone placem Zwycięstwa, na którym stoi ogromny obelisk
zbudowany, aby upamiętnić wyczyny Armii Radzieckiej.
 |
| pomnik Jana Pawła II, w tle plakat reklamujący MŚ w hokeju |
 |
| ... |
Dość smutnym widokiem jest
klęczący przed pomnikiem młody człowiek, który mimo mocnego deszczu modli (?)
się do pomnika.
 |
| św. Jerzy zabija smoka, w tle Lenin |
W między czasie opuścił nas
Michał, który udał się na swój mecz. My mieliśmy czas do 19, bo wtedy to
mieliśmy spotkać się z naszym couchem – Vadzimem. Chodziliśmy po Mińsku,
robiliśmy zdjęcia. W końcu pokonał nas deszcz i weszliśmy do knajpy. Tam
piliśmy piwko za 25 000 rubli i obserwowaliśmy kelnerki. Zaczepiała nas
też bardzo pijana Rosjanka, która chciała, abyśmy wymienili jej dolary na
ruble. Potem zaś wzbudziła śmiech całej sali, bo wykrzykiwała, że czuje, że
ktoś pali jej papierosy. Zwracała na
siebie uwagę, zataczała się i wylewała piwo. To była chyba jedyna pijana osoba,
jaką widziałem podczas pobytu na Białorusi.
 |
| pomnik Feliksa Dzierżyńskiego |
Zbieramy się z knajpy i jedziemy
wskazanym przez Vadzima trolejbusem na umówione miejsce. On niestety się nie
zjawia. Piszę sms-a, dzwonię, nic z tego. Jemy kanapki i zaczynamy się nieco
niepokoić. Niedługo trzeba ruszać na nasz mecz a jesteśmy na drugim końcu
miasta. W końcu Vadzim odbiera i mocno się dziwi, że czekamy. Ma być za
trzydzieści minut czyli przed 20. Spóźnienie gwarantowane. Decydujemy się
poczekać. Po kwadransie dzwoni, że nie zdąży, że wyczerpuje mu się telefon, ale
mamy iść do niego, bo tam jest jego matka i nas wpuści. Podał adres. Dość
nieczytelny, bo to była ulica i jej drugi zaułek. Idziemy przez drogę, potem
przez park, nieco krążymy, ale w końcu trafiamy do „drewnianego, dwupiętrowego
domu”. Dom jest w budowie, biegają małe dzieci. Vadzim w mailach prosił, aby u
niego nie pić, bo alkohol w jego chacie jest zakazany. Nie planowaliśmy, ale
widok placu budowy upewnił nas w tym przekonaniu. Zostawiamy plecaki i
biegniemy na przystanek. To, że się spóźnimy jest dość pewne. Dodatkowo
trolejbus się psuje. Kilka minut postoju. W pośpiechu kupuję wodę, która okazuje
się słona. Widać taki jest ten dzień.
 |
| na meczu |
Na halę wchodzimy w dziesiątej
minucie meczu. Finowie prowadzą 1:0. Samego meczu opisywał nie będę. Hokej na
żywo zrobił na mnie duże wrażenie. Podczas meczu nasz humor poprawia jeden z
kibiców, który ciągle krzyczy „Sało mi” – zabawnie przekręcając oryginalną
nazwę jednego z grających zespołów – Suomi. Mecz kończy się dogrywką i karnymi,
więc w pośpiechu opuszczamy salę, bo w centrum przy „pubie pijanej Rosjanki”
jesteśmy umówieni z Michałem.
Do Vadzima dojeżdżamy bez problemu, piszę mu
sms-a, że zaraz będziemy. Swoje pod drzwiami musimy jednak odstać. W końcu się
pojawia i wpuszcza nas do środka. Prosi, abyśmy byli cicho, bo dzieci śpią. Aby
dostać się do naszego miejsca noclegowego musimy wejść na piętro i potem wspiąć
się drabiną na poddasze. „No tak, po pijaku byłoby ciężko” – kwituje Michał.
Vadzim pokazuje, gdzie nie wchodzić, bo może się zarwać i zeskakuje na dół. Na
podłodze obok nas śpi jego młodszy brat. Zasypiamy szybko. Dobrze, że w
pobliskim parku profilaktycznie skorzystaliśmy z krzaków…
 |
| tyle było widać - całkiem sporo |
Rano Vadzima już nie spotykamy.
Widzimy tylko jego ojca (?), który zamyka za nami drzwi. Dziwny to był nocleg.
Jesteśmy jednak wdzięczni gospodarzowi, bo przecież 15 euro za hostel w Mińsku
to ponoć cena minimalna.
 |
| Wrota Miasta |
Ruszamy na dworzec. Uznaliśmy
zgodnie, że wczorajsze spacery zadowoliły nas wystarczająco. Wracamy do
Instytutu Kultury i kupujemy bilety do Haradzieji. Znów elektriczka, wracamy
niemal pod same Baranowicze. Haradzieja to najbliżej położona Nieświeży stacja
kolejowa. Na pociąg musimy czekać
półtorej godziny. W sam raz, aby zrobić małe zakupy oraz wypić piwo. Wsiadamy
do prawie pełnego pociągu i ruszamy dalej. Do Haradzieji dojeżdża już niewiele
osób. Przynajmniej tak nam się zdaje, bo nasz wagon jest pusty. Na peronach
jednak tłumy. Pociągi na Białorusi, podobnie jak na Ukrainie, to ogromne,
wielowagonowe składy. Po wyjściu pytamy czy da się jakoś dojechać do Nieświeży.
„Jest autobus, tylko kupcie bilet” . I teraz zabawna sprawa. Autobus odjeżdża w
10 minut od przybycia pociągu. Kolejka po bilety liczy z 40 osób. Uznajemy, że
nie ma szans go kupić na czas i zaczynamy targi z kierowcą. On nieugięty mówi,
że na tę linię tylko w kasie. „Wszyscy zdążą”. I faktycznie – czeka aż do
momentu, gdy ostatni zainteresowani pasażerowie zajmują miejsca w autobusie.
Jedziemy. Po drodze radośnie gaworzymy z pasażerkami, które podkreślają piękno
Nieświeży.
 |
| Zamek Radziwiłłów w Nieświeży |
Docieramy do miasteczka po 20
minutach. Plan znów jest podobny. Zjeść, nieco pozwiedzać, kupić wódkę i
znaleźć miejsce pod namiot. Wszystko udaje się zrealizować. Nie wchodzimy do
Zamku Radziwiłłów, bo cena znacznie przekracza nasze oczekiwania (90 000
rubli – 27 zł). Spędzamy za to nieco czasu w kościele Bożego Ciała, który to
zdobią piękne rzeźby i freski.
 |
| Lenin z Nieświeży |
Pobyt w Nieświeży to też wielki dzień dla
Michała, który pierwszy raz się wykąpał. Znaleźliśmy łaźnię miejską. Ja z
Pawłem zakładamy kąpiel w stawie. Jest sobota, w kilku restauracjach są wesela,
więc wchodzimy do pizzerii. Zamawiamy niedobrą pizzę za 60 000 rubli (18zł)
oraz trzy piwa. Oglądamy mecz w hokeja pomiędzy Białorusią i Niemcami. Po meczu
zaś ruszamy w kierunku kompleksu parkowego Alba. Planujemy tam się rozbić.
Okazuje się, że park Alba to
dziki las i średnio jest tam miejsce na nocleg. Nad stawem znajdujemy fragment
prostej ziemi i tam rozkładamy namiot. Atakują nas chmary komarów. Z Pawłem
bierzemy kąpiel w butelce wody. Konsekwencje tej kąpieli w postaci pogryzień
czuję do teraz. Po kąpieli siadamy obok rozłożonego namiotu i staramy się
rozpocząć małą bibkę. Mamy wódkę, zakąski, napoje. Mamy też spory problem. Po
chwili siedzimy w kurtkach i kapturach, jednak komary łatwo nas atakują.
Chowamy się do namiotu, gdzie temperatura przypomina zapewne tę z sauny, w
który był Michał. Z pomocą przychodzi nam deszcz. Nieco męczymy się, bo w
trzech w moim namiocie ciężko jest nawet przechylić kieliszek, ale im mniej
wódki, tym mniej przeszkadza nam ta sytuacja. W końcu opuszczamy namiot i
kończymy flaszkę. W między czasie zniknęły komary, które poszły spać. Wódka
szybko się skończyła, nuda zagroziła nam. Wpadliśmy na pomysł, aby przejść się
po okolicznych chatach i spróbować kupić samogon. Ktoś gasi światło i zamyka
okna. W innej chacie wychodzi pijany mężczyzna, który bardzo przeprasza i daje
słowo honoru, że nie może nas przenocować. Gdy już dociera do niego, że chcemy
wódkę albo samogon, to przeprasza i daje słowo honoru, że nic takiego nie ma.
Trafiamy na przystanek autobusowy, na którym siedzą jacyś młodzi ludzie. Po
krótkiej rozmowie chłopak proponuje, że zawiezie nas na stację benzynową. Paweł
jedzie z nim a ja z Michałem zostajemy z trójką młodych mieszkańców Nieświeży.
Mają po siedemnaście lat. Chłopak trenuje arm wrestling i był nawet na zawodach
na Łotwie. Dziewczyny zaś są zszokowane, że o tej porze spotykają Polaków.
Robią sobie z nami zdjęcia, dotykają mojej twarzy. „dostanę za to 200 lików na
instagramie” – mówi jedna z nich. Gdy Paweł wraca z flaszką, to grupa się
rozmywa. Wracamy pod namiot, kończymy napój i idziemy spać.
 |
| język białoruski pisany alfabetem łacińskim jest łatwy do zrozumienia |
Poranek jest ciężki. Składamy
namiot i ruszamy w kierunku drogi na Baranowicze. Przechodzimy około dwóch
kilometrów i decydujemy się łapać stopa. Przez godzinę zatrzymują się dwa
samochody, ale jadą tylko do pobliskich wsi. Decydujemy się na powrót tą samą
drogą, którą przyjechaliśmy. Czyli zmieniamy trasę i jedziemy busem do
Haradzieji. Tam kupujemy bilet na pociąg i robimy małe zakupy. Wsiadamy znów do
elektriczki (Haradzieja – Brześć Centralny 30 200 rubli – 9,15zł). Po
drodze śpimy i czytamy. Do Brześcia docieramy dopiero o 16.45. Mamy nadzieję,
że zwiedzimy twierdzę i znajdziemy pociąg do Terespola.
 |
| Dworzec w Brześciu |
Okazuje się jednak, że pociąg do
Terespola (ostatni tego dnia) jedzie o 18.30. Decydujemy się zostawić plecaki w
przechowali (7000 rubli – 2,10zł) od sztuki i szybko ruszyć na miasto. Wcześniej
kupujemy bilety do Terespola (znów zryczałtowana kwota 3 euro). Coś mnie
tknęło, aby spytać, kiedy jest odprawa celna. Kobieta w kasie powiedziała, że
zaczyna się za dziesięć minut. Wkurzeni lecimy po bagaże (przechowywane przez
kwadrans) oraz szybko do knajpy po czebureki oraz wodę. Gdy zgłaszamy się do
kontroli celniczka mówi, że poprzedni pociąg dopiero przyjechał i odprawa
zacznie się za godzinę. Co robić? Były różne pomysły – taksówką do twierdzy, na
browara czy na zakupy. Stanęło na połączeniu opcji numer dwa z opcją numer
trzy. Zwiedzanie Brześcia zostawiamy na później. Kupuję pamiątki do domu w
postaci suszonych kalmarów. Jemy blina i popijamy go piwem i stawiamy się do
odprawy. Na uwagę zasługuje wjazd do Unii Europejskiej. Bardzo szybka kontrola,
sprawdzanie paszportów i prześwietlanie bagaży. Przepaść w porównaniu do
granicy polsko-ukraińskiej.
W Terespolu raczymy się wreszcie
porządnym obiadem oraz piwem w zacnej cenie 3,5zł za Tatrę butelkowaną w
knajpie. O 19.36 odjeżdża TLK w kierunku Warszawy. Siedzimy w oddzielnych
wagonach zatłoczonego pociągu. Tak kończy się krótki objazd po Białorusi.
